നമ്മുടെ തലമുറയിലെ നമ്മൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും വലിയ സസ്തനികളെ അപ്രത്യക്ഷമാക്കാൻ അനുവദിക്കുമോ? വന്യമൃഗങ്ങളുടെ വംശനാശം വനം ഉദ്യോഗസ്ഥരെയും പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകരെയും ബ്യുറോക്രസിയെയും രാഷ്ട്രീയക്കാരെയുമെല്ലാം ഒരുപോലെ വേട്ടയാടുന്ന ചിന്തയാണോ?. ആമസോൺ പ്രൈമിന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ പതിപ്പായ ഷെർണി, വന്യജീവി ആവാസ വ്യവസ്ഥകളിലേക്ക് മനുഷ്യർ കടന്നുകയറുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള രാഷ്ട്രീയത്തിലൂടെ ഈ ഉത്കണ്ഠകളെ അഭിസംബോധന ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. വിധിതീർപ്പുകൾക്കു ശ്രമിക്കുന്നില്ല എന്നത് മാത്രമല്ല, വളരെ സ്വാഭാവികമായി സംഗതികളെ നോക്കിക്കാണുകയും മനുഷ്യരും മറ്റു സസ്തനികളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെയും അവയുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥയെയും മാറി നിന്ന് നിരീക്ഷിക്കാനുമാണ് സംവിധായകനും സിനിമയും ശ്രമിക്കുന്നത്.

മനുഷ്യനും മൃഗത്തിനും ആവാസവ്യവസ്ഥയെക്കുറിച്ചുള്ള ആരോഗ്യകരമായ അവസ്ഥയെന്താണ് എന്ന് സിനിമയിൽ നിർമ്മാതാവും എഴുത്തുകാരനും സംവിധായകനുമായ അമിത് വി മസൂർക്കർ എളുപ്പമുള്ള ഉത്തരമൊന്നും  നൽകുന്നില്ല. മനുഷ്യന്റെ അത്യാഗ്രഹത്തിന് അതിരുകളില്ലാത്തതെങ്ങനെയെന്നും ദരിദ്രരുടെ തീക്ഷ്ണമായ വന ആശ്രയത്വത്തിൽ നിന്നും കടുവയുടെ ഉന്മൂലനത്തിൽ നിന്നും വന സമുദായങ്ങളുടെ താൽപ്പര്യങ്ങളെ മുതലെടുത്തും തെറ്റിദ്ധരിപ്പിച്ചും ഒരു മൾട്ടി-ലേയേർഡ് ബ്യൂറോക്രസി, ഉദ്യോഗസ്ഥർ അവരുടെ സ്വന്തം അജണ്ടകൾ എങ്ങിനെ  കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു എന്നും അതിൽ നിന്ന് എങ്ങനെ ലാഭമുണ്ടാക്കുന്നു എന്നും  അദ്ദേഹം കാണിക്കുന്നു.        

ഒരു കോളേജ് പ്രൊഫസറും പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകനുമായ ഹസ്സൻ നൂറാണി (വിജയ് റാസ്) ഫോറസ്റ്റ് ഓഫീസർ ആയ സ്ത്രീയുടെ ശ്രമങ്ങൾക്ക് സഹായിക്കുന്നു. പുരുഷാധിപത്യം അവളെ ഓരോ ഘട്ടത്തിലും തടയുന്ന ഒരു പ്രതികൂല തൊഴിൽ അന്തരീക്ഷത്തിലാണ് അവൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദാരിദ്ര്യം നേരിടുന്ന ഗ്രാമീണരുമായി ബന്ധം സ്ഥാപിക്കാനുള്ള അവളുടെ ശ്രമങ്ങളെ രാഷ്ട്രീയക്കാരും വലിയ ഗെയിം വേട്ടക്കാരും പരാജയപ്പെടുത്തുന്നു. പരിസ്ഥിതിയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നതും വനം അവിഭാജ്യ പങ്കുവഹിക്കുന്നതുമായ ഏതൊരു സിനിമയ്ക്കും ഛായാഗ്രഹണം വളരെ പ്രധാനമാണ്. മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ക്യാമറയാണ് ആത്യന്തികമായി ഇത്തരം സിനിമകൾ മനോഹരവും കാഴ്ചക്കാരന് ഒരു വനയാത്രയുടെ അനുഭവവുമാക്കി തീർക്കുകയും ചെയ്യുക. ഷെർണിയിൽ അത് സാധ്യമാണ്. പുരാതന വനങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ സിലൗട്ട് ചെയ്ത വിവിധതരം പ്രാണികൾ, മക്കാക്കുകൾ, പുള്ളി മാൻ എന്നിവയുടെ അടുപ്പമുള്ള ഷോട്ടുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ഡ്രോൺ ഷോട്ടുകൾ കൂടിച്ചേർന്നതിനാൽ, വനപാതകൾ, അരുവികൾ, പാറകൾ, ഇരുട്ടിന്റെ വൈവിധ്യമാർന്ന ഷേഡ് കാർഡ് എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ഫോട്ടോഗ്രാഫിക് ധ്യാനമാണിത്. ഓരോ ഫ്രെയിമും സമ്പന്നമായ വിഷ്വൽ, സോണിക് വിശദാംശങ്ങളുമായി സജീവമായി വരുന്നു.

അഭിനേതാക്കളും വളരെ സ്വാഭാവികമായും ജൈവിക പരിസര ബോധത്തോടെയുമാണ് സിനിമയിൽ ഇടപെടുന്നത്. മനുഷ്യരും പ്രകൃതിയും തമ്മിലുള്ള ഐക്യത്തിന്റെ പ്രതീകം. സാംപ മണ്ഡൽ അവതരിപ്പിച്ച ജ്യോതി എന്ന വനത്തിന്റെ വക്കിൽ വസിക്കുകയും തൻ്റെ സമുദായത്തിന്റെ ആശങ്കകൾ ഉന്നയിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സ്ത്രീ ആയാലും വേട്ടക്കാരനായി വരുന്ന ശരത് സക്‌സേനയും മുതിർന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ വേഷത്തിൽ വന്ന നീരജ് കബിയും മനുഷ്യ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സൂക്ഷ്മമായ പഠനങ്ങളാണ്.

മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ക്യാമറയ്ക്ക് ഫൂട്ടേജുകൾ പകർത്താൻ കഴിയുമോയെന്ന് പരിശോധിക്കാൻ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥൻ കടുവയെ ക്രാൾ ചെയ്യുകയും അനുകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിന്റെ രംഗത്തോടെയാണ് കാടും കടുവക്കുഞ്ഞുങ്ങളും ശക്തമായ പ്രപഞ്ച രാഷ്ട്രീയവും പറയുന്ന സിനിമ തുടങ്ങുന്നത്. ഒരു ഘട്ടത്തിലും മസൂർക്കർ നടപടികളെ നാടകീയമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നില്ല. വിദ്യയുടെ താമസസ്ഥലത്ത് വിജയികളായ ടി 12 കടുവയുടെ ആഴത്തിലുള്ള കാട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയ്ക്ക് സമാന്തരമായി നമ്മളെയും ആ ക്യാമറ കൂടെ കൂട്ടുന്നു. കാടിൻ്റെ ആഖ്യാനമാണീ സിനിമ എന്നും പറയാം. രാകേഷ് ഹരിദാസിന്റെ ഛായാഗ്രഹണവും ബെനഡിക്റ്റ് ടെയ്‌ലറുടെയും നരേൻ ചന്ദവർക്കറുടെയും സൂക്ഷ്മവും ഫലപ്രദവുമായ പശ്ചാത്തല സ്‌കോറും ബന്ദിഷ് പ്രോജക്റ്റിന്റെ സംഗീതവും പരാമർശിക്കേണ്ടതാണ്. ഷെർനിയുടെ വിജയം അതിന്റെ അഭിനേതാക്കളിൽ നിന്നുമാണ്. വിദ്യാ ബാലന് അവളുടെ ഭാഗം സ്വന്തമായതിനാൽ ആന്തരികവൽക്കരിച്ച ചിത്രീകരണം എളുപ്പമാക്കുന്നു. പുരുഷാധിപത്യത്തെ ശാന്തമായതും വ്യക്തി സവിശേഷതയോടെയും അവർ പ്രതിരോധിക്കുന്നതും അവസാനം രാഷ്ട്രീയ ഗുണ്ടയാൽ വെടിവെച്ചു കൊല്ലപ്പെട്ട പെൺകടുവയുടെ കുട്ടികളെ കണ്ടെത്തുന്നതും മറ്റും എന്ത് മാത്രം റിയലിസ്റ്റും സ്വാഭാവികവുമായി സിനിമ ഗംഭീരമാക്കി!. അടുത്ത കാലത്തൊന്നും ഇത്ര സ്വാഭാവികമായ മനോഹരമായ സിനിമ കണ്ടിട്ടു തന്നെയില്ല.

ഒരു ഘട്ടത്തിൽ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥൻ പറയുന്നത്, മനുഷ്യരായ നമ്മൾ നമ്മുടെ നൂറാമത്തെ യാത്രയിൽ ഒരു കടുവയെ കണ്ടേക്കാം, പക്ഷേ കടുവ അപ്പഴേക്കും നമ്മെ 99 തവണ കണ്ടിരിക്കാം. ഗാംഭീര്യമുള്ള മൃഗങ്ങളുടെ കണ്ണിലൂടെ കാണുന്നതുപോലെ മരുഭൂമിക്ക് എതിരായി രൂപപ്പെടുത്തിയ മനുഷ്യ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ മനോഹരമായ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ ഷിർണിയിൽ ഉണ്ട്. മാൻ വേഴ്സസ് അനിമൽ സംഘർഷം പല തരത്തിൽ വിവരിക്കാം. ആഴമേറിയതും ഇരുണ്ടതുമായ കാടിനെ കാല്പനികവൽക്കരിക്കാനും, ദുർബലമായ ആവാസവ്യവസ്ഥയുടെ സന്തുലിതാവസ്ഥ മനുഷ്യ ഹിംസ ചതിക്കുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്ന നിരവധി പങ്കാളികൾക്കെതിരെ നിലകൊള്ളുന്ന ഒരു രക്ഷകന്റെ വീരകഥയ്ക്കായി ഒരു യുദ്ധക്കളമായി മാറ്റാനും ഒക്കെ സിനിമക്ക് കഴിയും. കാടരികിൽ വസിക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെ സ്വൈര്യം കെടുത്തുന്ന കടുവയെ വക വരുത്താൻ ഒരു സൂപ്പർ സ്റ്റാറിനെ വേട്ടക്കാരനായി വേഷം കെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് വന്നും ഈ വിഷയം കൊണ്ട് അതീവ കോമഡിയൊ ജനപ്രിയ ഫോർമുലയോ ഒക്കെ നിർമ്മിക്കാം. അല്ലെങ്കിൽ സംവിധായകൻ അമിത് മസൂർക്കർ ഷെർണിയിൽ ചെയ്യുന്നതുപോലെ ലളിതമായി കാണപ്പെടുന്ന ഒരു റിയലിസ്റ്റിക് ലെൻസിലൂടെ ഇത് കാണാൻ കഴിയും. തലക്കെട്ട് മനുഷ്യനെ തിന്നുന്ന കടുവയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു, കൂടാതെ ഡിവിഷണൽ ഫോറസ്റ്റ് ഓഫീസർ വിദ്യ വിൻസെന്റിനെ (വിദ്യാ ബാലൻ) സൂചിപ്പിക്കുന്നു. മങ്ങിയ വെള്ളത്തിൽ നിന്ന് അവളുടെ വഴി അലറുന്ന ഒരു ആർക്കൈറ്റിപാൽ സ്‌ക്രീൻ നായികയല്ല, മറിച്ച് തൻ്റെ വ്യക്തിത്വം ശാന്ത ഗംഭീരമായി അതീവ ലളിതമായി ഉറപ്പു വരുത്തുന്ന കഥാപാത്രമാണത്. താൻ ഇരുന്ന ഫോറസ്ററ് ഓഫീസർ കസേരയിൽ കോട്ടും സ്യുട്ടും ധരിച്ച പുതിയ ഓഫീസർ വരികയും കടുവയെ കൊന്ന വേട്ടക്കാരനെ പൊതുജനം തോളിലേറ്റി ആനയിച്ചു കൊണ്ട് പോകുകയും ചെയ്യുന്നിടത്ത് സിനിമ അവസാനിക്കുന്നില്ല, വിദ്യാബാലൻറെ കഥാപാത്രം പുതുതായി എത്തിച്ചേരുന്ന മ്യുസിയത്തിൽ സ്റ്റഫ് ചെയ്തു വെച്ച പൂച്ചയടക്കമുള്ള അനേകം മൃഗങ്ങളുടെ അഞ്ചു മിനുട്ടോളമുള്ള ടൈറ്റിൽ കാണിച്ചു കൊണ്ടുള്ള ഷോട്ടിലാണ് അത് തീരാതെ തീരുന്നത്. ഇടക്കൊക്കെ ഇതൊരു സിനിമ തന്നെയാണോ ജീവിതം ചിത്രീകരിച്ചു വെച്ചിരിക്കുകയാണോ എന്ന് നമ്മൾ സംശയിക്കത്തക്ക വണ്ണം ഷെർനി നമ്മളെ പിന്തുടരുക തന്നെ ചെയ്യാം. ഒരു കാട്ടുയാത്രയുടെ സുന്ദരമായ ഓർമ പോലെ.